DV var nú um helgina með grein um íslenskan múslíma. Það er vissulega áhugavert efni í allri hinni ógeðfelldu umræðu um mosku í Reykjavík. Mosku sem ég styð og mosku sem ég stakk upp á áður en múslímar sjálfir voru farnir að hugsa svo langt. Ég tel að moska sé hluti að trúfrelsi og mannréttindum, sem fórdómfullt fólk, þar með talið vantrúarfólk og trúleysingjar vilja fjarlægja.
Ólafur Stefán Halldórsson var sjómaður dáðadrengur, en drabbari eins og gengur. Hann fór inn í verslun á Englandi til að kaupa Kóran-snældu fyrir móður sína. Hún hlýtur að vera leitandi sál líkt og sonur hennar, eða afi hans, Friðjón Stefánsson rithöfundur frá Fáskrúðsfirði, sem var mikill sósíalisti. Ólafur kom út úr búðinni sem múslími. Svona hafa menn oft fengið andann yfir sig. Ég kannaðist einu sinni við mann sem í ölvunaræði sá Krist og talaði við hann yfir kaffibolla. Kristur sagði honum að ganga í Fíladelfíusöfnuðinn, þar sem menn eru víst í beinu sambandi við æðri máttarvöld. Allt er gott um það að segja. Ef Kristur og Múhameð eiga það til að geta gera menn almennilega edrú, þá er gagn af þeim herrum.
En sama hver saga Ólafs Halldórssona múslíma er, þá er boðskapur sá sem hann hefur upp á að bjóða frekar klénn og fordómafullur: Hann vanvirðir þau trúarbrögð sem Múhameð stal öllu steininum léttara frá. Ólafur Stefán Halldórsson segir:
Spámaðurinn var alltaf kurteis ...Eins og allir vita er enginn spámaður í sínu heimalandi og hann sætti miklum ofsóknum þar til múslímarnir voru orðnir svo sterkir að þeir tóku Mekka yfir. Áður bjó kona í nágrenni við hann sem var gyðingur og tók upp á því að strá alltaf þyrnum fyrir framan dyrnar hjá honum. Að lokum varð hún þreytt á því og gafst upp. Eftir nokkra daga þá bankaði spámaðurinn upp á hjá konunni og spurði hvort það væri ekki allt í lagi með hana. Svona var spámaðurinn alltaf kurteis."
Ég get frætt Ólaf Stefán Halldórsson og aðra múslíma á Íslandi, um að saga ofsókna múslíma gegn gyðingum í Miðausturlöndum er afar löng. Það sem menn líta á sem harðræði gyðinga (Ísraelsríkis) við Palestínumenn, er lítil og stutt saga miðað við þær ofsóknir og þá þyrna sem múslímar stráðu í götu gyðinga gegnum aldirnar. Það er saga, sem mótar skoðanir um að Ísrael sé apartheid-ríki, meðan gyðingar mega fyrir enga muni búa í Palestínu á landi sem tilheyrði forfeðrum þeirra.
Sagan af gyðingakonunni sem stráði þyrnum við dyr Múhameðs er lítilmótlegt ævintýri. Minnumst frekar Safiyyu bint Huyayy dóttir höfðingja á meðal gyðinga í Medína. Hún var var ein af mörgum konum Múhameðs. Það varð hún reyndar fyrst eftir að öllum ættbálki hennar, Banu Nadir, hafði verið útrýmt. Hún var gerð að konu Múhameðs líkt og Aisha sem Múhameð tók sér sem konu er hann var 51 árs og hún aðeins 9 vetra. Hver veit, kannski var Aisha líka gyðingur.
Bjálkinn er því miður stór stór í augum hins íslenska múslíma, og margra trúbræðra hans.
Meðan trúarrit og skólabækur í löndum múslíma bjóða upp á samlíkingu á gyðingum við dýr, þá er ekki mikil von um að múslímar sættist við sjálfa sig, frekar en aðra. Menn geta enn lært af þeim trúarbrögðum sem Múhameð lánaði frá með hjálp Allah.
Það er líka leitt að sjá ofsækjendur þeirra sem vilja að reisa mosku á Íslandi, leita sér stoðar í sams konar hatri og ósóma og múslímar hafa sýnt gyðingum. En eins og ég hef oft sagt, þá er margt líkt með því fólki sem ofótti gyðinga og sem nú vill hella svínablóði í grunn mosku í Reykjavík.
Menn eru greinilega ekki komnir lengra upp í þróunarstigann síðan á 7. öld?
