Það undraði mig alla æsku mína og uppvaxtarár á Íslandi, af hverju íslenskir flugmenn voru alltaf í "stéttabaráttu". Menn, sem byggðu sér dýrustu villurnar í Garðabæ, sem fóru í endalaus sumarleyfi til Hawaii, áttu sumarbústaði á undan öllum öðrum, en þurftu alltaf meira, og meira og enn meira en aðrir í samfélaginu.
Nú þegar ég hef horft upp á aðgerðir flugmanna í heilan mannsaldur er mér ljóst, að flugmenn eru ekki stétt. Þeir eru hryðjaverkamenn græðginnar. Þetta eru menn, og konur, sem tekið geta samfélagið í gíslingu og eyðilagt ferðamannaiðnaðinn, sem er víst orðinn meira virði fyrir íslenska þjóðarbúið en að draga fisk úr sjó eða gefa amerískum fyrirtækjum upplýsingar úr erfðamengi þess einsstaka stofns sem landið byggir. (Ætli Kári Spaði sé búinn að finna græðgisgenið?).
Græðgi íslenskra flugkappa, sem vitaskuld lifa lífinu hættulega með okkur um borð, er ólýsanleg. Fyrir hönd Marx og Engels leyfi ég mér sem atvinnuleysingi að lýsa því yfir, að eyðileggjandi aðgerðir flugmanna eru ekki hluti af stéttabaráttu.
Flugfreyjur eru kannski annað mál. Við vitum að sumar þeirra geta ekki lifað án Saga-butique og heyrt hefur maður af freyjum sem stela eggjandi undirfatnaði í verslunum erlendis. Þá er vitanlega þörf á stéttabaráttu. Flugfreyjur verða að hafa ráð á eggjandi undirfatnað, það eru bara lágmarks-kvenréttindi. Hér er smá pakki fyrir strandaglópa í verkfallinu, sem sýnir nýja tísku Icelandair eftir verkfallið og alla baráttuna.
Önnur stétt, sem ekki getur talist vera í stéttabaráttu, nema þá helst við aðrar stéttir, þegar hún tekur sér meira en hún þarf og vel ríflega það, er þessi:
